Aan het einde van december een weekje naar het imponerende Istanbul. Niets mis mee. Het Topkapipaleis, de mooiste moskeeën, een boottocht over de Bosporus: het is allemaal even mooi. Maar het voetbal en de bijbehorende sfeer is al een dikke reden om erheen te gaan. Na een bezoek aan Fenerbahçe kan er alleen maar gezegd worden dat Dirk Kuyt voor een fantastische club speelt, met een ongeëvenaarde sfeer.

Als iemand niet begrijpt waarom er veel voetballers naar Turkije verkassen, ga er dan eens heen. Op mijn lijstje stonden twee duels: Kasimpasa (de club van Ryan Donk, Ryan Babel en coach Shota Arveladze) tegen Akhisar Belediyespor en Fenerbahçe tegen Kayserispor. Op vrijdag stond de taxi naar de thuishaven van Kasimpasa al klaar, toen ik hoorde dat de wedstrijd zonder publiek gespeeld zou worden. Ook dat hoort er bij. Dan maar extra zin hebben in Fenerbahçe.

Op weg naar het stadion valt meteen op hoeveel merchandise er te zien is van Sari Kanaryalar (De Gele Kanaries). De mensen lopen, al zingend, in groten getale richting het stadion. Een gerenoveerde voetbaltempel met een capaciteit van ruim vijftig duizend toeschouwers. In tegenstelling tot veel Turkse stadions heeft het Sükrü Saracoglustadion geen sintelbaan. De supporters zitten zeer dicht op het veld en dat is te merken aan de sfeer. Ik ben in veel stadions geweest, maar de sfeer bij Fenerbahçe lijkt niet te evenaren.

Op het veld bevond zich een aantal oude bekenden van de Eredivisie. Waar Kuyt uiteraard voor Fenerbahçe uitkomt, speelden Diego Biseswar (ex-Feyenoord) en Ömer Bayram (ex-NAC Breda) in het shirt van Kayserispor. De thuisploeg had in de eerste helft een licht overwicht, maar na 45 minuten stond nog steeds de brilstand op het scorebord. De wedstrijd was nog niet bepaald zo indrukwekkend als de sfeer op de tribunes was.

Door: Koen Jans