Hij debuteerde in 2005, als invaller voor Khalid Boulahrouz, naast Barry Opdam achterin bij Oranje. Sindsdien speelde hij naast onder meer John Heitinga en Joris Mathijsen, spelers die langzaam maar zeker buiten de boot gevallen zijn. Ron Vlaar bleef wel overeind en is nu de enige overgebleven ervaren centrale verdediger in het keurkorps van bondscoach Louis van Gaal. Oud voelt hij zich nog niet, verantwoordelijk wel. FCUpdate.nl sprak met hem over het WK, de generatiewisseling bij Oranje en zijn linkerbeen. "Alles is trainbaar."

Hij moet er zelf een beetje om gniffelen. Toen hij in 2005 debuteerde in Oranje, was iemand als Karim Rekik pas tien jaar. En Joël Veltman en Bruno Martins Indi, de andere twee centrale verdedigers in de huidige Oranje-selectie, niet veel ouder. Vlaar was in 2005 het jonkie naast Opdam, destijds een clubgenoot bij AZ. "Zo gaat dat", zegt de inmiddels 29-jarige Vlaar als hij gevraagd wordt naar de generatiewisseling bij Oranje. "We hebben nu te maken met totaal andere spelers. Maar oud voel ik me niet, hoor. Alleen nu jij het zegt", lacht hij.

Stabiele factor

"Dat is een positief gegeven", zegt Vlaar over de vele speelminuten die hij onder Van Gaal gekregen heeft. "Maar ik voel me nog geen vaste waarde, voor mij is het allesbehalve een vanzelfsprekendheid dat ik bij de selectie zit. Dat houdt me scherp, anders ga je misschien onbewust verslappen en dat mag nooit gebeuren. Het voelt iedere keer weer goed om bij Oranje te zitten, zeker nu het WK begint te naderen. Daar wil ik absoluut bij zijn. Met het WK ben ik al twee seizoenen bezig. Of het mijn toernooi moet worden? Zo leef ik er wel naartoe, ja."

De blinde muur van huize Vlaar

Dat hij naast een goed rechter-, ook een sterk linkerbeen heeft is geen kwestie van geluk of toeval. "Ik heb daar jaren op geoefend. Bij ons thuis hadden we vroeger een blinde muur, de zijmuur van ons huis. Als ik daar voetbalde, hamerde mijn vader er altijd op dat ik ook mijn andere been moest trainen. Daar ben ik hem nu dankbaar voor. Bij mijn zoon Shane doe ik hetzelfde. Hij is inmiddels vijf jaar en of hij later voetballer wordt weet je nooit, maar hij kan in ieder geval alvast met twee benen tegen een bal trappen", lacht de trotse vader.

Hoewel hij zelf nog een slag om de arm houdt- zoals iedere international- moet het gek lopen wil Vlaar het WK missen. De verdediger speelde de afgelopen anderhalf jaar niet alleen bijna alles bij Oranje, maar heeft als aanvoerder van Aston Villa ook bewezen kaarsrecht overeind te blijven in de Premier League. "In december heb ik een paar duels gemist door een blessure, verder heb ik alles gespeeld. Ik draai een constant seizoen, met af en toe uitschieters naar boven. Zo hoort het, denk ik. De waardering die ik krijg, ook van teamgenoten, is mooi."

Dat laatste geldt ook voor zijn linkerbeen, die hij ontwikkelde tegen dat muurtje van zijn huis. Iedere keer dat kleine Ron een bal tegen die muur trapte, met rechts én links, droomde hij van een basisplaats bij Oranje op een WK. Nog een paar maanden, dan kan die droom werkelijkheid worden. "Ik ben er echt van overtuigd dat we daar iets moois kunnen bereiken", blikt hij vooruit op het WK. "Het oefenduel tegen Frankrijk is een mooie test, het is goed dat we zo'n wedstrijd spelen. Landen van dat kaliber komen we op het WK ook tegen. Het is een ploeg met veel kwaliteiten, daar moeten we ons tegen wapenen. Ik hoop dat ik mag spelen, ik heb er zin in."

Door: Roland Mather