Op weg naar het vliegveld van Rio voor mijn vlucht naar Salvador kreeg ik een berichtje van het thuisfront. Of ik wel op zou passen daar, want in Nederland was in het nieuws gekomen dat er in Salvador drie moorden per dag gepleegd worden. Het zou de meest gevaarlijke stad van Zuid-Amerika zijn. En aangezien mijn vriendin me graag heel en ademend terug heeft, werd me op het hart gedrukt om vooral heel voorzichtig te zijn.

Na mijn week in Rio de Janeiro neem ik berichten over criminaliteit en gevaar met een kleine korrel zout. In Rio zou het ook levensgevaarlijk zijn, zo werd in de weken voorafgaand aan het WK gezegd en geschreven, maar daar viel de situatie reuze mee. Alleen over straat gaan was geen enkel probleem. In het centrum en in de toeristische gebieden was er weinig aan de hand. Ik heb me daar geen moment onveilig gevoeld.

In Salvador is dat iets anders. Het grote verschil met Rio is dat armoede hier overal zichtbaar is. In Rio liggen de meeste favela's, de sloppenwijken, buiten het centrum. Daar hoef je, als buitenlander, niet te komen. Hier in Salvador heb ik in mijn taxirit van hotel naar het stadion in twintig minuten meer armoede gezien, dan in een week Rio bij elkaar. Overal zie je krakkemikkige huisjes, gure types en kinderen die proberen om iets te verkopen. En 's nachts, zo zag ik gisteren vanuit mijn taxi, staan prostituees op iedere hoek van de straat.

"Não, Roland", riep hij. De man en ik zijn dikke vrienden sinds ik hem gisteravond met mijn huis-, tuin- en keukenkennis van het Portugees kon helpen toen drie Nederlanders wilden inchecken. Ik was vlak daarvoor ingecheckt en beheers de taal nét genoeg om te begrijpen welk kamernummer ik had, hoe laat het ontbijt was en welk formulier ik moest invullen, de volgende gasten niet. En dus ging, toen ik net op mijn kamer was, de telefoon. De beste man begon een verhaal in het Portugees, waarvan ik net de woorden 'aqui' (hier) en 'por favor' (alsjeblieft) uit kon halen. Of ik even naar de receptie wilde komen, dus. Daar bleek dat de receptionist iemand nodig had die de Nederlandse gasten uit kon leggen wat de bedoeling was. Dat bleek amper nodig, zo ingewikkeld was het allemaal niet, maar de paniek in de ogen van de beste man achter de balie verdween.

Diezelfde man was 's ochtends aan het werk, toen ik dus even de straat over wilde steken. Snel liep hij naar buiten en maakte hij me duidelijk dat ik dat beter niet kon doen. Hij had al meerdere keren vanuit de receptie gezien hoe mensen aan de overkant van de straat, bij het strandje, iets overkomen was. Als ik naar de overkant wilde, zou hij wel even met me meelopen. De boodschap was duidelijk: hier kan je beter geen risico nemen.

Vrolijk word je niet van Salvador, zoveel is me na één dag in deze miljoenenstad aan de Atlantische Oceaan wel duidelijk geworden. Gewoon maar drie punten pakken en dan snel terug naar Rio, dat lijkt me het beste.

Door: Roland Mather

Twitter: @rolandmather