Nederlandse journalisten waren woensdag welkom in het hotel van Oranje. Op de tweede verdieping van het Caesar Park in Ipanema waren spelers beschikbaar voor een interview. Vooraf moet je doorgeven wie je wil spreken, de persafdeling van de KNVB zorgt er dan voor dat de betreffende speler bij je aanschuift.

Ik koos voor Ron Vlaar en bleek de enige. Aan de tafel met Wesley Sneijder zaten een stuk of zes journalisten, bij Arjen Robben ook. Zelfs Georginio Wijnaldum trok een volle tafel, Vlaar niet. Hoe goed Vlaar ook speelt, want hij is tot dusver geweldig dit WK, de aandacht voor hem blijft beperkt. De aanvallers staan in de schijnwerpers, bij verdedigers wordt vooral gewezen op hun tekortkomingen. En dat terwijl Oranje dit WK nog niet één doelpunt tegen kreeg uit een uitgespeelde aanval. Defensief geeft het vrijwel niets weg, vooral dankzij Vlaar.

Je kan veel over Ron Vlaar zeggen, maar niet dat succes hem is komen aanwaaien. In de jeugd speelde hij als aanvallende middenvelder, pas toen hij bij AZ richting de A-junioren ging werd tegen hem gezegd dat hij zich beter kon richten op een plek achterin. "Ook omdat ik toen al vrij groot voor mijn leeftijd was. Ik vond het prima, het maakte me niet uit waar ik stond. Ik wilde vooral beter worden", zei Vlaar woensdag over die periode.

In de zomer van 2009 was Vlaar weer fit. Toen ik hem voorafgaand aan het seizoen trof in de perskamer van de Kuip, wist ik niet wat ik zag. De bovenbenen van Vlaar waren immens geworden, met spieren als staalkabels. Vlaar had niet stilgezeten in de periode dat hij niet kon voetballen, hij had keihard gewerkt aan zijn fysiek. De tot dusver wat iele jongen, die debuteerde met stekeltjes op zijn hoofd, was ineens een kale spierbonk geworden.

In de jaren dat hij profvoetballer is, heeft Vlaar te maken gekregen met meer mentale en fysieke tegenslag dan welke huidige Oranje-international dan ook. Hij werd in 2005 uitgelachen bij Oranje, moest later twee jaar revalideren en werd in het seizoen 2010/2011 uitgelachen met Feyenoord. Maar het heeft Vlaar gemaakt tot wat hij nu is: een prof in hart en nieren. Dat hij redelijk tweebenig is, is geen kwestie van aanleg of aangeboren talent. "Ik heb daar jaren op geoefend. Bij ons thuis hadden we vroeger een blinde muur, de zijmuur van ons huis. Als ik daar voetbalde, hamerde mijn vader er op dat ik ook mijn andere been moest trainen. Ik heb er daar veel tijd in gestoken. En nog steeds, trouwens. Het gaat niet vanzelf, als prof moet je je blijven ontwikkelen. Alles is trainbaar", zei hij eerder dit jaar, toen ik Vlaar sprak in aanloop naar de oefenwedstrijd tegen Frankrijk.

Het complete interview met Ron Vlaar is morgen (vrijdag) te lezen op FCUpdate.nl.

Door: Roland Mather

Twitter: @rolandmather