Wie in Brazilië naar een WK-wedstrijd gaat, kan maar beter op tijd vertrekken. Op last van de FIFA zijn de wegen rond ieder stadion op de dag van een wedstrijd hermetisch afgesloten. Op een enkele VIP en natuurlijk de spelers na, komt niemand in de buurt van een ingang. Fans niet, journalisten ook niet.

In Salvador, Porto Alegre en São Paulo, de vorige drie speelsteden van Oranje, was dat ook al het geval. In São Paulo zette een taxichauffeur mij af bij een metrostation in de buurt van het stadion, met de metro kon ik alsnog vlakbij het stadion uitstappen. Zo gaat het ook in Rio de Janeiro, bij het Maracana-stadion.

In Porto Alegre en Salvador zat er, toen de taxi strandde bij een hek met politieagenten, weinig anders op dan te gaan lopen. In Porto Alegre was dat prima te doen, door de relatief koele temperatuur, in Salvador was het iets minder ideaal. Maar toen moest Fortaleza nog komen. Onze taxi stopte vanochtend, op de dag van Nederland-Mexico, bij een hek. Nergens in de buurt zagen we het stadion, maar het gebaar van de man was duidelijk: verder ging hij niet, we moesten uitstappen. En dus zetten collega Jesse en ik lopend, in de snikhete zon, koers richting stadion. Voor ons zagen we lege wegen en nog geen stadion. Het was zeker nog een kilometer of twee à drie naar het stadion. Dit zou een flink stukje lopen worden, realiseerden we ons. Maar er was hulp.

In de 26 dagen dat ik nu in Brazilië ben, is me opgevallen dat Brazilianen iedere mogelijkheid om geld te verdienen, aangrijpen. Als je met een auto in een file staat, lopen er jongens en mannen die koude flesjes water en cola verkopen. Als je stopt bij een verkeerslicht, wordt geprobeerd om je vlaggen of shirts aan te smeren. Ook heb ik wel eens gezien dat een jongen snel een trappetje voor de wachtende auto's zette, bovenop het trappetje wat kunstjes uitvoerde en voordat het licht weer op groen ging, snel langs alle auto's ging voor een kleine vergoeding. Opdringerig zijn de mannen niet, ze accepteren het snel als je geen interesse hebt, creatief wel.

fietstaxi

Al snel bleek dat mijn chauffeur niet bepaald een Tour de France-winnaar in spé was. De wat oudere man zweette als een otter en als de weg omhoog liep, kreeg hij zijn pedaalslag amper rond. De fietstaxi van collega Jesse, die als een speer ging, verdween aan de horizon. Ook de bergtrui in de Tour zou mijn chauffeur niet winnen, zoveel was zeker. Zijn rug, waar ik tegenaan keek, werd steeds natter en de man boog zich verder en verder over zijn stuur. In de verte verscheen de Arena Castelão, ergens aan het eind van de lange weg zag ik een glimp van Jesse met zijn razendsnelle chauffeur. Ik was gelost, kansloos. Maar de finish was in zicht.

Tien Braziliaanse Reaal kostte het, de rit van ongeveer twee kilometer. Omgerekend iets meer dan drie euro. Ik betaalde hem, bedankte hem met een fooitje en liep het stadion in. De man fietste meteen weer terug, terug naar de volgende toerist. Hoe vaak zou hij dat ritje maken vandaag, een keer of vijf? Dat is dan toch weer minimaal vijftig Reaal, voor die mannen een prachtig bedrag. Zo pikt iedereen zijn graantje mee van dit WK.

Door: Roland Mather

Twitter: @rolandmather