Zelden heb ik een EK of WK zo hoofdschuddend gevolgd als twaalf jaar geleden. Nederland had zich niet geplaatst voor het WK in Japan en Zuid-Korea en de favorieten sneuvelden met bosjes tegelijk. Vooraf had ik Frankrijk-Argentinië voorspeld als finale, maar beide landen overleefden de groepsfase niet eens.

Het meest kon ik me dat toernooi opwinden over Duitsland. De Duitsers waren met een niet al te best team naar Azië afgereisd, zonder verwachtingen. Twee jaar eerder was het EK in Nederland en België voor de Duitsers uitgelopen op een afgang, het sneuvelde in de groepsfase omdat het in de laatste wedstrijd niet kon winnen van een B-team van Portugal. Duitsland eindigde als laatste in de groep, nog achter Roemenië en Engeland. Ook in Japan en Zuid-Korea zouden de Duitsers geen rol van betekenis kunnen spelen, werd gedacht.

Alles, maar dan ook alles, zat Duitsland in 2002 echter mee. Oké, het begon sterk met een 8-0 zege op Saoedi-Arabië. Maar daarna maakte de ploeg niet één keer meer indruk. Het wachten was op het moment waarop het een tegenstander van formaat zou treffen en naar huis gestuurd zou worden, maar dat moment kwam niet. In de tweede ronde trof het Paraguay, in de kwartfinale de Verenigde Staten en in de halve finale Zuid-Korea. Tegen Paraguay scoorde Duitsland pas vlak voor tijd het enige doelpunt van de wedstrijd, ook tegen de VS en Zuid-Korea was de marge minimaal. Een kwartfinale op een WK tegen de Verenigde Staten, ik kon het bijna niet geloven. Waarom hadden 'wij', als Nederland, nooit eens een keer dat geluk? Een halve finale tegen Zuid-Korea? Idem dito. Duitsland had in 2002 een team dat weinig voorstelde, maar haalde wel de finale.

fans supporters

Het domste dat we nu kunnen doen, is Costa Rica onderschatten. Het land staat niet voor niets in de kwartfinale, ten koste van de eerder genoemde erkende voetballanden. Maar wat Nederland zich vooral moet beseffen, de fans en ook de selectie, is dat dit WK een unieke kans is. Wat Duitsland in 2002 overkwam, min of meer per ongeluk doorrollen naar de finale, kan ons nu gebeuren. We hebben aanvallers van wereldklasse die iedere wedstrijd, hoe moeizaam het ook gaat, het verschil kunnen maken. En het zit, daar hoeven we ook niet moeilijk over te doen, op belangrijke momenten mee. Tegen Spanje scheelde het een haar of Oranje was met 2-0 achter gekomen, tegen Australië was de winnende goal van Depay houdbaar en tegen Mexico vielen de ballen in de slotfase, toen de nood hoog was, net goed. Ik wil de prestatie van Oranje op geen enkele manier bagatelliseren, een stukje geluk dwing je natuurlijk ook zelf af, maar toch.

Duitsland haalde in 2002 met een team waarvan weinig verwacht werd de finale van het WK in Zuid-Korea en Japan. Ik heb er weken niet of nauwelijks in geloofd, maar ben nu ook om: dit jaar, 2014, moet haast wel ons jaar zijn. Met een scenario zoals Duitsland twaalf jaar geleden had, maar dan met andere afloop in de finale.

Door: Roland Mather

Twitter: @rolandmather