Ruim vijf weken nadat ik voet op Braziliaanse bodem zette, zit het WK-avontuur erop. Oranje is uitgeschakeld, de overbodige wedstrijd om de derde plaats laat ik schieten. In plaats daarvan stap ik zometeen in het vliegtuig terug naar Nederland. Daarom nu mijn 36ste en allerlaatste blog vanuit Brazilië.

In de 35 blogjes die ik tot vandaag geschreven heb, heb ik geprobeerd een zo breed mogelijk beeld te schetsen van dit WK. Soms ging het over het land Brazilië en de manier waarop het toernooi hier leeft, soms ging het over Oranje of bepaalde internationals en soms over supporters of andere randzaken. In blog nummer 36 doe ik dat anders. In mijn allerlaatste blog vanuit Brazilië wil ik vooral mensen bedanken. Hier komen ze:

– het eerste bedankje gaat uit naar het criminele deel van de Braziliaanse bevolking. In de vijf weken dat ik hier geweest ben, vanaf 4 juni, ben ik niet één keer bedreigd, beroofd, aangevallen of aangerand. Niets. En dat terwijl dat hetgeen was waar ik vooraf het meest voor gewaarschuwd werd. Helemaal heel en met al mijn spullen stap ik zo in het vliegtuig. Bedankt dat jullie me met rust gelaten hebben, amigos. Wordt gewaardeerd.

– de bestuurders van buslijn 410 in Rio de Janeiro, drie weken lang mijn vaste route van een hotel in stadsdeel Lapa naar het trainingsveld van Oranje aan de andere kant van de stad. Het was een stuk van een half uur en alles bij elkaar heb ik wel een uur of tien in de krakkemikkige bus die toeterend en slingerend door de stad sjeest gezeten, maar saai was het nooit. Never a dull moment in het verkeer van Rio de Janeiro.

– dank gaat uiteraard uit naar FCUpdate.nl, dat het mogelijk gemaakt heeft dat ik hier vijf weken mocht zitten. Als enige voetbalsite van Nederland waren we dit WK aanwezig in Brazilië om verslag te doen van alles wat Oranje deed. Daar mogen we best een beetje trots op zijn.

– de mevrouw in Fortaleza die me een beetje Braziliaanse liefde schonk.

- Dirk Kuyt voor het bijzondere, openhartige verhaal over zijn overleden vader dat hij daags na de wedstrijd tegen Mexico vertelde toen ik bij hem aanschoof voor een interview in het spelershotel. Mooi dat hij zoiets durfde te vertellen. Over het algemeen waren alle Oranje-internationals dit WK zeer goed benaderbaar. Niet alleen in goede tijden, maar ook wanneer de tranen in de ogen stonden. Dat mag ook wel eens gezegd worden.

– luchtvaartmaatschappijen TAM, Gol en Azul. Twaalf binnenlandse vluchten heb ik dit WK gemaakt en alles bij elkaar opgeteld heb ik minimaal een uur of 23 in de lucht boven dit immense land gehangen, de vluchten van en naar Nederland niet meegerekend. Vrijwel al die vluchten waren keurig op tijd en prima geregeld. De wereld had zijn twijfels, maar logistiek hadden de Braziliaantjes de boel dit wereldkampioenschap dik voor elkaar.

– docente Cristiana uit Waalwijk voor de spoedcursus Portugees voor beginners, die ik in april en mei bij haar gevolgd heb. In de zes lesjes heb ik precies genoeg opgestoken om hier een biertje te kunnen bestellen, de weg te kunnen vragen en te begrijpen welke bus ik moet nemen om Jezus te vinden. Toch handig.

– televisiekanaal SporTV/Globo voor het feit dat ik op de Braziliaanse televisie even mocht uitleggen wat nou precies een 'gouden pik' is, nadat Arjen Robben iets daarover geroepen had. Fijn dat ik op die manier toch nog mijn bijdrage heb kunnen leveren aan de ontwikkeling van het land.

– en last but not least: mijn lieve vriendin, over twee maanden mijn vrouw. Toen ik begin juni in het vliegtuig stapte, zei ik dat ik waarschijnlijk een week of drie later wel weer thuis zou zijn. Dat is niet gelukt, Louis en zijn mannen hadden andere plannen. Sorry daarvoor en tot vrijdagmiddag op Schiphol!

Vanaf het vliegveld van Rio de Janeiro zeg ik, na vijf geweldige weken, tchau e obrigado!

Door: Roland Mather

Twitter: @rolandmather