Het was een voetbalwedstrijd die eigenlijk geen wedstrijd was, maar een blijk van saamhorigheid. En dus maakte het resultaat op Wembley, 2-0 voor Engeland, weinig uit. Frankrijk verloor, maar zal het stadion trots en met een goed gevoel verlaten. De reden: het fantastische optreden van het publiek in Londen.

Vier dagen na Frankrijk-Duitsland, de wedstrijd waar terroristen hun slag wilden slaan, stond de nationale ploeg van Frankrijk er weer. Zelfs Lassana Diarra was erbij, hoewel hij bij de tragische aanslagen van vrijdag in de Franse hoofdstad zijn nichtje verloren had. De Franse ploeg was zwaar aangedaan door alle gebeurtenissen, maar wilde voetballen op Wembley. Van die beslissing zullen ze geen spijt hebben gehad, vooral door hetgeen vóór het eerste fluitsignaal gebeurde. Het hele stadion, inclusief dus alle Engelse fans en spelers, zongen het Franse volkslied. Wembley kleurde blauw-wit-rood, de tekst van de Marseillaise ging door merg en been. Krachtiger kan een signaal niet worden afgegeven.

Wat er daarna gebeurde, deed veel minder ter zake. Engeland opende de score door een heerlijk doelpunt van Dele Alli, de talentvolle middenvelder van Tottenham Hotspur. Zijn schot belandde in de bovenhoek. Vlak na de pauze maakte Wayne Rooney het tweede, en naar later zou blijken ook laatste, doelpunt van de avond.

Het mooiste moment van de tweede helft was niet het doelpunt van Rooney, maar de invalbeurt van Diarra. Hij werd, met de tragische familieomstandigheden in het achterhoofd, getrakteerd op een staande ovatie.