Precies achttien jaar geleden begon de profcarrière van Steven Gerrard, die vorige week zijn afscheid aankondigde. Als achttienjarig jochie mocht hij een paar minuten meedoen tijdens het thuisduel van Liverpool met Blackburn Rovers. Het had echter weinig gescheeld of de wereld had nooit van zijn bestaan geweten. Een jaar of acht voor zijn debuut ging het namelijk helemaal mis.

De piepjonge Gerrard was gewoon een balletje aan het trappen op een grasveldje met een vriend. De bal belandde in de distelige bosjes en Gerrard zou hem er wel even uithalen. Hij trapte met zijn voet richting de bal, maar raakte met zijn grote teen een punt van een hark. "In mijn loopbaan heb ik middenvoetsbeentjes gebroken en liezen gescheurd, maar dit is de ergste pijn die ik ooit heb gevoeld", zo zei hij later in zijn biografie. Een operatie was nodig en de doctoren zeiden maar direct dat hij waarschijnlijk zijn teen zou gaan verliezen. Zijn vader hamerde er echter op dat er eerst met Liverpool, waar Gerrard sinds kort in de jeugd zat, contact moest worden opgenomen. Uiteindelijk bleek zijn teen te redden, al liet de punt van de hark wel een gat 'ter grootte van een 20 pencemunt' achter.

Hoewel hij zoiets niet vaker meemaakte, bleven blessures hem in de vijftien jaar daarna achtervolgen en soms op zeer ongewenste momenten. Als tiener had hij problemen aan zijn rug als gevolg van zijn groeispurten, in 2000 moest hij vanwege een verrekte kuitspier afhaken tijdens het EK in Nederland en België en bovendien miste hij twee jaar later het volledige WK wegens liesklachten. Ondanks alles bleef Gerrard zich geweldig ontwikkelen en begon de jonge middenvelder internationaal naam te maken. Hij scoorde in de UEFA Cup-finale (5-4 winst tegen Deportivo Alavés) en maakte zijn eerste interlandgoal tijdens de voor Engeland nog altijd legendarische 1-5 overwinning in München op aartsrivaal Duitsland. "Ik kreeg na afloop veel complimenten over de manier waarop ik de bal geplaatst had. Maar eigenlijk mikte ik helemaal niet. Ik wilde de bal gewoon hard richting het doel schieten."

Fans van de club hebben het echter net zo vaak over zijn treffer in de groepsfase tegen Olympiakos, als zijn rake kopbal in de finale. Liverpool moest er in een helft drie maken tegen de Grieken om door te stoten tot de achtste finales. Florent Sinama-Pongolle en Neil Mellor maakten er allebei een, maar de belangrijke derde bleef uit. Totdat Gerrard met nog vier minuten te spelen de bal voor zijn voeten kreeg, verwoestend uithaalde en daarmee volksfeest ontketende op Anfield. "Ik had makkelijk mijn tweede gele kaart kunnen krijgen voor het wilde juichen", erkende hij later. "De regels ken ik. Maar naar de hel ermee. Ze zijn opgeschreven met koude inkt, terwijl er op zo'n moment heet bloed door je aderen stroomt."

Een seizoen later speelde Gerrard de hoofdrol in een wederom sensationele finale, dit keer die van de FA Cup tegen West Ham United. Met twee juwelen van doelpunten en een assist van de aanvoerder won Liverpool opnieuw na penalty's (na 2-0 en 3-2 achter te hebben gestaan). Daardoor kan je zeggen dat hij waarschijnlijk zowel in de meeste spectaculaire Europa Cup I-, Europa Cup II- als FA Cup-finale ooit heeft gescoord.

Het is zonder twijfel het dieptepunt in zijn loopbaan. Al kende hij er een stuk meer. Zo miste hij tijdens de kwartfinale van het WK 2006 in de serie een cruciale strafschop tegen Portugal en pakte Gerrard in 2015 38 seconden na zijn invalbeurt rood tegen aartsrivaal Manchester United. Dat laatste was typerend voor een wisselvallig slotseizoen voor Liverpool. Hij vertrok naar LA Galaxy, waar hij soms uitblonk, maar ook steeds vaker last had. "Je komt op het moment dat je lichaam langzaam begint te protesteren." Hij begon zijn carrière ooit met vreselijke pijn en had geen zin om zijn loopbaan ook op die manier te beëindigen. Zo'n afscheid zou ook geen recht doen aan de prachtige carrière van een in het hedendaagse voetbal bijna uniek clubicoon. 

Door: Kasper Hermans