Voor Gregory van der Wiel kwam in februari van dit jaar een langgekoesterde droom uit, toen hij het Italiaanse Cagliari Calcio kon inruilen voor het in de Major League Soccer uitkomende Toronto FC. Qua niveau wellicht een stap achteruit in vergelijking met zijn eerdere clubs Ajax, Paris Saint-Germain en Fenerbahce, maar op persoonlijk vlak de ideale stap voor de dertigjarige vleugelverdediger. "In Europa heeft men het vaak over wat ik buiten het veld doe. Hier wil ik het binnen de lijnen laten zien en daarop ook beoordeeld worden."

FCUpdate.nl zocht Van der Wiel op in Canada en sprak hem over het leven in Noord-Amerika, het voetbal in de MLS en zijn kijk op Oranje. Toen Van der Wiel in februari tekende bij Toronto FC leek hij in een gespreid bedje terecht te komen. De club uit de Canadese miljoenenstad was een paar maanden voor zijn komst nog algeheel kampioen van de MLS geworden en had met onder anderen Michael Bradley, Sebastian Giovinco en Jozy Altidore een meer dan degelijke selectie op het veld staan. Halverwege het seizoen vindt de ploeg van trainer Greg Vanney zichzelf echter terug op de voorlaatste plek van Eastern Conference, met acht punten achterstand op de zesde plek op de ranglijst die na het seizoen recht geeft op deelname aan de play-offs.

Dat Toronto FC een stroef seizoen doormaakt, merkt Van der Wiel ook op persoonlijk vlak. De Amsterdammer wordt gretig gebruikt door zijn trainer en speelde sinds zijn komst in februari verdeeld over de MLS en CONCACAF Champions League al negentien wedstrijden. Opvallend is daarbij wel dat hij zijn naam bij nagenoeg iedere westrijdbespreking terugvindt op een andere plek in de defensie van zijn ploeg. Uiteraard als rechtsback, maar ook als linksachter of centrale verdediger en ook op het middenveld. De kameleon van zijn ploeg. Zelf heeft Van der Wiel er geen problemen mee. "Ik heb hier inderdaad al op letterlijk elke positie in de verdediging gespeeld, maar ik zal wel moeten. We hebben zoveel blessures in het team dat er soms geen andere optie is. Gelukkig kan ik op al die posities prima uit de voeten."

Voetbalculuur

De voetbalcultuur in de Verenigde Staten en Canada was wel even wennen voor Van der Wiel, die bij Ajax, Paris Saint-Germain en Fenerbahce jarenlang op het allerhoogste niveau in Europa speelde. Maar met de liefde voor het voetbal zit het in zijn nieuwe competitie wel goed. Hoewel de sport het American Football, basketbal, honkbal en ijshockey qua populariteit en aandacht voor zich moet dulden, zitten de stadions de laatste jaren voller en voller. Al wisselt dat nog per stad. Van der Wiel: "We spelen in steden waar er niemand op de tribune zit, maar bijvoorbeeld ook in Atlanta waar er tienduizenden mensen komen kijken. Gelukkig leeft het voetbal in Toronto wel behoorlijk."

Een nadeel aan voetballen in immense landen als Canada en de VS is de tijd die clubs kwijt zijn aan reizen. De reistijd naar uitwedstrijden is bijzonder fors, ondanks het feit dat de competitie in twee conferenties - opgedeeld naar locatie - is gesplitst. Van der Wiel: "Het reizen is inderdaad niet ideaal, daar was ik ook voor gewaarschuwd voor ik hier heen kwam. Door regels van de MLS moeten clubs op gewone chartervluchten vliegen, wat vaak vertraging en ongemakkelijke reisdagen tot gevolg heeft. Het is hier niet zoals bij PSG, waar we van deur tot deur nog geen dag kwijt waren aan het reizen."

Waar Van der Wiel zich verder nog over verbaasde bij zijn aankomst in de MLS was de omgang met de pers. Waar spelers in Europa zich over het algemeen melden in een mixed-zone voor het perspraatje na de wedstrijd, staan journalisten bij zijn nieuwe club gewoon midden in de kleedkamer. Dat was de eerste keer wel schrikken voor Van der Wiel: "Ja, dat was wel raar voor mij. Ik had geen idee, dus de eerste keer moest ik snel naar een handdoek grijpen toen ik uit de douche kwam en daar zowel mannelijke als vrouwelijke journalisten zag staan."

(tekst loopt onder de foto)

[photo,113586,left,]

Italië en overstap naar Canada

De dertigjarige Van der Wiel zat in een lastige fase van zijn carrière voor hij neerstreek in Toronto. Zijn laatste maanden bij Fenerbahce verliepen al niet bepaald soepel en zijn verblijf bij Cagliari bleek vervolgens al helemaal een verkeerde stap: "Ik ben naar Cagliari gegaan vanwege Michele Santoni (huidig hoofdcoach Almere City die daar assistant was, red.). Michele is een goede vriend van me die ik als trainer gehad heb bij Ajax. Het idee was om in Italië lekker te gaan voetballen. Cagliari was een grote stap terug ten opzichte van wat ik gewend was, maar ik ken mijn kwaliteiten en wilde die tijd in mezelf investeren om vervolgens weer een stap vooruit te zetten."

De moeizame maanden in Italië deden Van der Wiel besluiten een droom na te jagen die hij al langer had: voetballen en leven in Noord-Amerika. "Na vijf maanden Cagliari wist ik: ik moet naar een nieuwe cultuur. Ik moet naar een land met een andere voetbalvisie. Ik moet naar de MLS, ik wil naar de MLS. Dat past gewoon het beste bij mij."

Ondanks dat de American Dream bij Van der Wiel sterk leefde, polste hij eerst zijn oude liefde Ajax nog naar de mogelijkheden op een terugkeer. "Ja, dat klopt. Ik heb Ajax gebeld en gevraagd of ik er kon terugkeren, maar er was bij de club geen interesse. Ik wilde salaris inleveren, het maakte me echt niet uit. Als ik maar kon voetballen. Ik had en heb de overtuiging dat ik met mijn kwaliteiten van waarde had kunnen zijn voor Ajax, maar helaas mocht het niet zo zijn." En andere Nederlandse clubs? "Nee, dat zie ik niet snel gebeuren. Mijn hart ligt bij Ajax, een andere Nederlandse club is voor mij eigenlijk geen optie."

{image[311741][left-half][]}Oranje

Tijdens zijn hoogtijdagen als Ajacied was Van der Wiel tevens een vaste waarde in het Nederlands elftal. Tijdens het WK de afgelopen weken dacht hij dan ook vaak terug aan de zomer van 2010, toen hij als basisspeler van het Nederlands elftal tot grote hoogten reikte in Zuid-Afrika. Die tijd ligt inmiddels ver achter hem. Van der Wiel speelde zijn laatste interland op 6 september 2015 (3-0 nederlaag in en tegen Turkijke, red.) en is sindsdien compleet uit beeld bij Oranje, terwijl hij qua leeftijd nog best in aanmerking kan komen voor een plek in de nationale selectie.

Van der Wiel heeft zelf het hoofdstuk Oranje afgesloten. "Als ik reeël ben, gaat het moment dat ik geselecteerd word voor Oranje er niet meer komen, puur omdat ik in de MLS speel. Met Koeman heb ik nog nooit contact gehad en voor mij is het Nederlands elftal geen must meer. Ik heb 46 interlands in mijn zak, een WK gespeeld en vijftien prijzen gewonnen, maar daar hoor je eigenlijk niemand over", klinkt het ietwat teleurgesteld.

Die teleurstelling komt deels door zijn ervaringen uit het verleden, zo blijkt. "Toen ik nog in Parijs speelde kwam ik in zo'n dertig wedstrijden per seizoen in actie, van de zestig die we er met de club verdeeld over alle competities speelden. Ik speelde dus niet alle wedstrijden, maar dat kwam voornamelijk omdat we in zoveel competities meededen en dat er veel gerouleerd werd. Jongens die in Nederland speelden en alle wedstrijden meededen kregen dan vervolgens de voorkeur bij Oranje, met het argument dat ik niet alles speelde. Echt typisch Nederlands, maar het is prima zo."

Leven in Canada

Liever focust Van der Wiel zich na 346 wedstrijden bij Europese topclubs en het Nederlands elftal op zijn club en zijn nieuwe leven in Canada. De overstap naar Noord-Amerika is hem tot nog toe meer dan uitstekend bevallen. "Alles viel samen aan het begin van dit jaar. Ik verhuisde naar een nieuw land en een nieuwe club en werd ook nog eens voor het eerst vader. Toch heb ik het uitstekend naar mijn zin hier. Ik ben nooit een speler geweest die naast het voetbal graag stil zit. Ik houd van ondernemen, van mode en van social media. En wie houdt daar niet van? Het is de tijd waain we leven. Het is heerlijk dat ik daar voor de verandering eens geen verantwoording over hoef af te leggen. NBA- en NFL-spelers kunnen bijvoorbeeld doen wat ze willen, want wat ze op het veld laten zien is hetgeen dat telt. Die vrijheid past perfect bij mij als persoon. Ik doe hier mijn ding op het veld en daarbuiten leef ik lekker mijn leven".

Door: Daan ten Berge