FC Barcelona versterkte zich afgelopen week met Arturo Vidal. De middenvelder werd voor een schijntje overgenomen van Bayern München en waar de beleidsbepalers in Catalonië vooral denken een goede opvolger van Paulinho te hebben gehaald, betekent de komst van de Chileen definitief het einde van het succesvolle en herkenbare beleid dat exact tien zomers werd in/voortgezet onder Pep Guardiola. Een column over de verloedering van een van de grootste clubs ter wereld, die géén més que un club meer is.

Maar alles is aan erosie onderhevig. Zo ook FC Barcelona. Eerst verdween UNICEF van het shirt, opgevolgd door het zeer lucratieve Qatar Airways. Vervolgens was er een aaneenschakeling van incidenten: het vervelende afscheid van Eric Abidal; het gedoe rondom de transfersom van Neymar en de kwalijke rol van zijn vader; onrust op de trainersstoel, verloedering op het veld als het gaat om het gedrag van enkele supersterren. Dat met een schoen gooiende Arda Turan werd gehaald - hij kwam als sterspeler van Atlético Madrid en vertrok als een man zonder enkele status - en Pedro Catalonië moest verlaten, was veelzeggend. Pedro, een voorbeeld qua gedrag, speler uit de eigen jeugd en bovendien onder Guardiola een sterkhouder.

Opgeteld met de incidenten en onrust rondom de club, is de enige juiste conclusie dat FC Barcelona, FC Barcelona niet meer is. Luis Suárez heeft zich nog niet écht misdragen in het Barça-shirt, maar als vader hoop je toch dat jouw zoontje geen voorbeeld aan hem neemt qua gedrag. Philippe Coutinho is een uitstekende voetballer en kan wellicht de opvolger van Lionel Messi worden op termijn, maar vooralsnog is de kleine Argentijn de laatste die je als Barcelona-fan laat lachen zoals in de gloriejaren. Ook Sergio Busquets is nog altijd de beste in zijn soort, maar gaat - anders dan de lichting Xavi, Iniesta, Puyol, ook geregeld met teveel theater naar de grond. De nationale prijzenjacht vergoedt iets van hetgeen hierboven beschreven, maar het is slechts een klein deel.

Iniesta trok de deur in Catalonië definitief achter zich dicht en met die handeling is er een einde gekomen aan het vrolijke, uitzonderlijke FC Barcelona. Messi is weliswaar de last-man-standing, maar in zijn eentje kan zelfs hij het beleid van de laatste jaren niet (volledig) compenseren. Talloze incidenten buiten het veld, de prijzendroogte in Europa, het halen van ontelbare spelers die het niveau geenszins aankunnen en het compleet negeren van de eigen jeugd, doet elke supporter van de Catalanen pijn. Barca is definitief niet langer te onderscheiden van alle andere kooplustige topclubs in Europa. Ongetwijfeld levert het prijzen op, maar de clubcultuur, het (voetbal)respect, herkenbare Barcelona-voetbal en het gevoel van normen en waarden, is er mee verloren gegaan. Més que un club? Voorlopig niet meer.

Door: Nathan Sprey [photo,114071,left,]