Stefanie van der Gragt maakte afgelopen zomer haar droomtransfer van Ajax naar FC Barcelona. Maar haar eerste seizoen in Catalonië werd alles behalve een sprookje: de verdedigster raakte meerdere malen geblesseerd en stond het grootste deel van het seizoen langs de lijn. Toch kijkt ze met een positief gevoel terug op haar eerste jaar: "Ik heb het heel erg naar mijn zin. Het zijn lieve en leuke mensen hier."

Een droom. Dat was de transfer voor Van der Gragt van Ajax naar FC Barcelona. Maar al naar enkele duels kreeg de speelster een tik te verwerken: ze raakte geblesseerd aan haar bovenbeen en werd gedwongen tot revalideren in plaats van in het eerste team presteren. "Dat was moeilijk. Je ontbijt 's ochtends met de meiden op de club, maar daarna ga je met de fysio's revalideren. Zij gaan trainen", beschrijft ze haar beginperiode in Catalonië. "Gelukkig kwamen er veel vrienden en familie langs, dat heeft enorm geholpen."

{image[334499][right-half][]}Champions League-finale

Van der Gragt, die later in het seizoen wederom geblesseerd raakte, knokte zich keer op keer terug. Tussentijd presteerde FC Barcelona goed, bijvoorbeeld in de Champions League. Toen de loting bekend was van de Champions League, kwam het besef dat de eindstrijd gehaald kon worden. "LSK Kvinner en Bayern kwamen uit de loting. Geen Wolfsburg of Lyon, dat was het moment dat we onze zinnen op de finale zetten."

Daarin kwam het Olympique Lyon van Shanice van de Sanden uit de koker. Van der Gragt begon op de bank en zag 'nagelbijtend' hoe haar ploeggenotes na een half uur met 4-0 achterstonden. "Je wilt helpen, maar je kunt niets doen", omschreef ze het gevoel van onmacht. "Natuurlijk wil je een finale halen en winnen... De goals vielen ook wel erg makkelijk. Vier keer een voorzet door het midden en raak." Van de Sanden had daarin een aandeel, volgens Van der Gragt had het beter gekund. "Uiteindelijk is het maar één wedstrijd."

Bij een 4-0 stand mocht de international ook nog tien minuten meedoen. Als een beloning voor haar revalidatie zag ze dat niet per se. "Als je in de Champions League-finale staat is super vet, maar je wilt starten. Iedereen wil starten en ik was fit", zei ze. Toch genoot ze van de minuten die ze wel kreeg. "Je wilt de nul houden en proberen om te scoren. Dat lukte uiteindelijk." 

{image[326484][left-half][]}'Més que une Club'

En dus stond Van der Gragt na het eerste seizoen in Catalonië met lege handen. In de competitie eindigde het tweede achter Atlético Madrid, door wie het in de beker eveneens werd uitgeschakeld. Al werd er in een uitverkocht Wanda Metroplitano wel gewonnen. "Een supervette wedstrijd. Het was helemaal uitverkocht, supervet om mee te maken", glimlachte Van der Gragt, die zelf geblesseerd op de tribune zat. Desondanks genoot ze en dat gold eigenlijk voor haar eerste jaar bij Barcelona, ondanks haar blessures. 

"Het zijn hier leuke en lieve mensen en het is echt één club. De president komt kijken bij ons, iedereen is bij elkaar betrokken. Basketbal, zaalvoetbal. Wij trainen waar de mannen ook trainen." Het 'Més que un Club' van de Catalanen werd Van der Gragt echt duidelijk, reden te meer om volgend jaar voor een herkansing te gaan, zeker ook om wel een prijs te pakken. 

"Uiteindelijk kun je over dit seizoen niet tevreden zijn. Natuurlijk ben je trots dat je de CL-finale hebt gehaald en in de competitie van Atlético wint. Maar zij hebben alleen tegen ons punten laten liggen, dat is ook knap. En ze winnen van ons in de beker, dus we hebben geen prijs."