Het voetbaljaar 2019 was voor Nederland goed: Oranje haalde de finale van de Nations League en plaatste zich voor het EK 2020, 'we' presteerden goed op de coëfficiëntenranglijst, de Nederlandse voetballers presteerden geweldig in de Europese top én vielen in de prijzen. Toch sprong de prestatie van Ajax in de Champions League het meest in het oog: het scheelde enkele secondes of de finale was bereikt. FCUpdate.nl gaat terug naar hoe die wedstrijd werd beleefd in het stadion.  

8 mei 2019. Een kleine spat regen valt op de ramen van de auto onderweg naar de Johan Cruijff ArenA, toch hangt er vooral wat anders in de lucht. Een gevoel dat je vroeger als kind had op pakjesavond, er staat iets bijzonders te gebeuren. Het Elfstedentocht-gevoel verspreidt zich over het land. Iedereen gaat van het werk op tijd naar huis, op de radio gaat het nergens anders over dan dé wedstrijd en Radio Veronica werkt met een extra lange uitzending toe naar de halve finale van de Champions League.

Niet alleen Nederland, maar heel de wereldpers is uitgelopen voor het duel in de Johan Cruijff ArenA, zo blijkt even later. Waar het normaliter nog geen enkele minuten kost om als journalist je ticket af te halen bij de mediabalie, staat het internationale journaille nu in meerdere bochten in totaal wel vijftig meter achter elkaar in de rij. Niemand ontkomt aan ellendig lang wachten. Althans bijna niemand. Jamie Carragher omzeilt de rij en loopt rechtstreeks naar de balie, tot onvrede van alle Engelse fotografen. 'Fuck off!', snauwen ze hem toe. Voor zijn werk als analist kan hij niet zolang wachten, zegt 'ie. De andere journalisten staan bepakt en bezakt meer dan een uur, misschien wel anderhalf, te wachten op hun entreebewijs.

Ook in de persruimte is het dringen geblazen. Hordes journalisten uit binnen- en buitenland hebben zich verzameld voor een saucijzenbroodje en koffie. Het bruine vocht in ArenA komt uit een machine die dusdanig langzaam is dat je na het bestellen van je koffie kunt gaan plassen, handen wassen en op je gemak terug kunt lopen naar de bar, waar de automaat nog niet klaar is met dat ene bakje. Vanwege de drukte zijn er dus kannen koffie ingezet, van andere kwaliteit. Willem Vissers – toch de vedette van de Nederlandse sportjournalisten – krijgt op verzoek een eigen bakje, wél uit de enorm trage machine. Het mag dan even duren, die koffie is beter dan die uit de kannen.

De extreme internationale aandacht voor het duel heeft Ajax ook doen genoodzaakt om een groot deel van de tribune achter het persgedeelte te reserveren voor de media. Zij zitten zonder desk op een plek in het publiek. Niet ideaal, maar het kan veel erger: er zijn zelfs enkelen – met name cameramannen – die het duel op een tv-scherm in de persruimte moeten bekijken omdat er simpelweg geen ruimte meer is. Toch een beetje alsof je op vakantie gaat naar een vijfsterrenhotel, maar vervolgens op de afgedraaide camping daar vlak naast moet bivakkeren.

{image[334268][right-half][]}Dolberg domper

Op de afgeladen (pers)tribune komt de eerste schok al snel. In de warming-up is niets geks te zien, toch valt David Neres nog voor de start van het duel uit. De twijfels die er over Dolberg al geruime tijd heersen, zijn ook voelbaar bij alle Ajax-fans. Als een soort laatste kans die hij krijgt, mag hij zich laten zien. Voor velen doet hij het onvoldoende, vooral zonder bal. De immer ingetogen Deen zet ook in de eerste helft te weinig druk en lijkt in de rust een uitbrander te hebben gekregen van Erik ten Hag. Na de pauze geeft hij meer druk en maakt hij zowaar een overtreding bij het drukzetten waarvoor hij geel krijgt.

Op dat moment is er overigens nog geen vuiltje aan de lucht. Matthijs de Ligt heeft de score al na vijf minuten geopend uit een kopbal – iets waarvoor TOTO in de week ervoor adverteerde, 'Denk je dat Matthijs de Ligt een kopgoal maakt tegen de Spurs? Zet in bij TOTO en win 9,5 keer je inzet!', dubbel mazzel voor sommigen dus – en tien minuten voor de pauze had Hakim Ziyech de score verdubbeld. 'Moeten we de tickets voor Madrid alvast boeken?', appt een directe collega. Met een virtuele 3-0 voorsprong is het rustig zitten voor alle Ajacieden.

Maar dat is linea recta anders als vijf minuten na de gele kaart van Dolberg de eerste klap wordt geïncasseerd: Moura maakt de aansluitingstreffer en vijf minuten later is het zelfs – totaal onnodig – gelijk. Onana en Schöne zitten elkaar in de weg en krijgen de bal op onbegrijpelijke wijze niet uit de zestien. Moura is er als de kippen bij en schiet binnen: 2-2. Niemand durft in het laatste halfuur meer te ademen. Elke hoge bal op invaller Fernando Llorente is levensgevaarlijk. Joël Veltman en Sinkgraven worden ingezet om de aanvoer naar hem vanaf de zijkanten te beperken. Dat lukt enigszins.

Hakim Ziyech speelt geweldig en kan het duel een paar keer aan de andere kant beslissen. Tien minuten voor het einde schiet hij de bal echter op de paal, waardoor het met ingehouden adem kijken blijft. 'Vijf minuten extra tijd, wat kan dat toch lang duren', app ik mijn broer bij het ingaan van de extra tijd. Het zijn de woorden van het legendarische commentaar bij het duel in Milaan waar het voor Ajax in 2003 in de kwartfinale ook misgaat: daar geeft John Dahl Tomasson het laatste zetje, in de ArenA is het Moura.

Met negen naar voren rennende spelers vanaf de aftrap en gesteund door het publiek probeert Ajax het nog één laatste keer. Gevestigd op hoop wordt de poging vermoedelijk een stuk minder gevaarlijk dan alle Ajacieden zien. Met één goal is vijftien miljoen euro, een hoop coëfficiëntenpunten, duizenden Ajax-reizen naar Madrid, maar het allerbelangrijkste: de Amsterdamse droom weg. 'We love you Ajax, we do', perst de harde kern van Ajax er na het laatste fluitsignaal een laatste applaus uit voor hun helden, die lamgeslagen hun best doen tijdens de ereronde.

{image[334270][right-half][]}Voetbalsprookje

Een paar verdiepingen lager is het opnieuw dringen geblazen: zo'n vijftig camera's met presentator, talloze schrijvende journalisten uit binnen- en buitenland en een paar radiomannen staan te wachten op de afgepeigerde Ajacieden. Frenkie en Matthijs staan, teleurgesteld, trots én trouw de schrijvende pers te woord. Bottom line? Het voetbalsprookje van Ajax is ten einde en dat had niet gehoeven. Volgens Frenkie had de wereld het Ajax wel gegund met het voetbal dat ze speelden. Voor hem was door twee krankzinnige comebacks een Champions League-finale met zijn oude tegen zijn nieuwe club bovendien keihard door de neus geboord.

Jan Vertonghen – die op krukken de ArenA verlaat – voelt mee met Ajax en is 'blij dat hij niet gescoord heeft'. Toby Alderweireld kijkt na het behalen van de Champions League-finale als een boer met kiespijn in de mixed zone en draagt de XXX-tatoeage uit zijn Ajax-tijd met recht en Christian Eriksen biedt zelfs zijn excuses aan en vond dat de Amsterdammers beter speelden. Verzachtende woorden, maar ze maken het voor de Ajax-fans niet minder pijnlijk.

Want als Ajax de laatste 35 minuten over had mogen doen, al moest het twintig keer, had het daarvan vermoedelijk geen enkele verloren. Met tien Elfstedenkruisjes op zak, zakte Ajax bij het zien van Leeuwarden door het ijs. Hoe bijzonder het Champions League-seizoen ook was en hoe groot de pieken mochten zijn, deze open wond blijft ondanks de trots nog heel wat jaren steken in Amsterdam.

Lees ook: De Jong rouwt: "Heel slecht einde voor ons sprookje"

Door: Nathan Sprey