Matthijs de Ligt was maandag niet de enige Nederlander op het veld bij Juventus - Lazio. Bij de ploeg uit de hoofdstad stond Djavan Anderson namelijk in de basis. De 25-jarige Amsterdammer kende een zware strijd om de top te halen, maar mocht zich maandag laten zien en deed dat ook. Hij is trots op zichzelf.

De vleugelspeler speelde bij in de jeugd van Ajax en AZ en speelde vervolgens twee jaar bij SC Cambuur waar hij geen vaste basiskracht werd. Na een seizoen bij Bari in de Serie B stapte hij transfervrij over naar Lazio, dat hem verhuurde aan Salernitana. Dat werd een matige verhuurperiode, waardoor hij in de zomer teleurgesteld terugkeerde bij Lazio. Daar werd de Nederlander buiten de selectie gelaten, kreeg hij geen rugnummer en moest hij voor zichzelf trainen.

Opgeven was er echter niet bij. "Twee keer per dag ging ik extra de gym in, ik at en sliep op de club. Ik deed álles om te laten zien dat ik wilde knokken. En dat werkte. Op een dag mocht ik meetrainen, omdat ze te weinig man hadden. Ik stond daar tussen alle grote namen en tijdens de partijvorm was ik zó goed, niet normaal. Na de training zeiden mijn goede vriend Ciro Immobile en andere spelers: Waarom traint Djavan niet altijd met ons mee?"

Dat gebeurde en dit seizoen mocht hij al enkele keren invallen, totdat hij door blessures in de groep maandag mocht starten tegen Juventus. "Pas vlak voor de wedstrijd hoorde dat ik zou gaan starten. Zenuwen? Niet echt. Ik dacht vooral: Ik heb hier keihard voor gewerkt, dus ik ga er volledig van genieten. Dit is míjn moment. En dat is gelukt. Ik heb van elke seconde genoten", vertelt de 25-jarige speler aan het Algemeen Dagblad.

"Die eerste invalbeurtjes waren mooi, maar dit… Ik mocht zo lang op het veld staan, in een topwedstrijd, tegen grote spelers. Dát was dus waar ik al die jaren zo hard voor heb gevochten. Dat het me – met een omweg – is gelukt om daar te staan, betekent veel." Anderson werd na 66 minuten gewisseld en kon tevreden het veld verlaten. "Ik heb zó veel tegenslagen moeten verwerken en zó veel obstakels moeten omzeilen. En nu ben ik gewoon speler van Lazio, het klinkt nog steeds gek als ik dat hardop zeg. Ik ben trots op wat ik heb bereikt, maar waar ik nóg trotser op ben, is dat ik het geloof in mezelf nooit heb verloren. Ondanks al die mokerslagen. Mensen zeiden dat ik misschien maar moest stoppen en een maatschappelijke carrière moest beginnen. Dat heb ik niet gedaan en ik werd voor gek verklaard, maar kijk waar ik nu sta."