Met frisse tegenzin pakte ik mijn tas op en verliet ik het 'Stadium Media Center' van de Arena Castelão in Fortaleza. Een paar ruimtes verderop, waar geen televisies waren, stond een persconferentie van de Mexicaanse bondscoach Miguel Herrera op het punt van beginnen.

Eerder op de dag, toen ik aankwam bij het stadion, zag de planning er perfect uit. De persconferentie van Louis van Gaal begon om 11.00 uur, tot 11.30 uur. Daarna zou Oranje trainen, rond 15.40 uur zou het perspraatje van Herrera beginnen. Tussen 13.00 tot 15.40 uur was er dus genoeg tijd om alle artikelen over het perspraatje van Van Gaal uit te werken én Brazilië-Chili in de gaten te houden. Dat duel begon om 13.00 uur, lokale tijd.

Van Brazilië had ik dit WK niet veel live gezien. Samenvattingen wel, alles wat met de Seleçao te maken heeft wordt ontelbare keren herhaald op alle Braziliaanse zenders. Als ik had gewild, had ik wedstrijden tientallen keren integraal terug kunnen kijken. Maar live was het niet gelukt. Twee keer speelde Brazilië terwijl er een persconferentie of training van Oranje was, de derde keer zat ik in de taxi naar het vliegveld van São Paulo.

En dus had ik er zin in om zaterdag, tussen beide persconferenties in, naar Brazilië-Chili te kijken. In het 'Stadium Media Center' van de Arena Castelão hangen tientallen televisies waarop het duel perfect te volgen is. Brazilië kwam 1-0 voor, leuk. Het werd 1-1, ook leuk. Een beetje spanning was wel goed voor de wedstrijd.

De tijd tikte weg en Brazilië-Chili werd met de minuut leuker. Beter niet, wel spannender. En dus leuker. Ergens gunde ik het Chili, maar voor Brazilië en het toernooi zou het een drama zijn als het gastland eruit zou vliegen. Voor de sfeer in het land, waar ik mogelijk nog twee weken blijf, zou winst van Brazilië vele malen beter zijn. Als ik moet kiezen, heb ik liever dolgelukkige Brazilianen om me heen dan een woeste, teleurgestelde menigte.

Niet, dus. Op het moment dat de strafschoppenserie bijna begon, stipt om 15.40 uur, kwam Herrera binnenlopen. Vermoedelijk als enige voetballiefhebber op deze aarde had hij lak aan hetgeen in Belo Horizonte gebeurde. Of hij moest van de FIFA vasthouden aan de afgesproken tijd, dat kan ook. De enige tv ging uit, Herrera ging praten. Een minuut of twintig later was hij uitgepraat en liepen we weer terug naar het mediacentrum, waar net de dolgelukkige en huilende Julio Cesar te zien was op de televisie. Hadden we nog iets gemist?

Door: Roland Mather

Twitter: @rolandmather