Bondscoach zijn, het is gewoon Louis' ding niet

Wie zich op werk, op een willekeurig moment van de dag, even verveelt moet het eens proberen. Gewoon, om te kijken wat er gebeurt. Opstaan van je werkplek, het kantoor van je baas inlopen, diep zuchten, moeilijk kijken en het volgende zeggen:

“Ik vind mijn werk eigenlijk helemaal niet zo leuk. Het is mijn ding niet. Dat heb ik een aantal dagen geleden ook al eens uitgelegd in de media. Weet je wat het is? Ik ben niet alleen afhankelijk van collega's, dat ben je namelijk altijd, maar ook van andere directeuren. Van de manier waarop zij omgaan met de mensen die onder hen werken. Wie hebben ze nodig, wie niet? Ik vind er geen reet aan om daar afhankelijk van te zijn, dat klopt. Ik kan de mensen met wie ik werk te weinig beïnvloeden.”

“Ik weet dat we volgend jaar iets leuks hebben. Maar eigenlijk offer ik mezelf twee jaar lang op voor dat ene doel. Dat heb ik vorige week ook al gezegd, in dat gesprek met de media. Of ik nog wel met plezier naar mijn werk ga? Nou, mijn vrouw Truus hoeft me 's ochtends niet in de auto te duwen. Maar ik vind iets anders leuker. Ik heb deze baan eigenlijk alleen omdat ik de ervaring een keer wilde. Die had ik nog niet.”

“Ik heb trouwens al wel eens eerder deze baan gehad, maar toen hebben we het einddoel niet gehaald. Volgens velen heb ik toen gefaald. Dat vind ik zelf overigens niet, hoor. Dat heb ik toen ook al uitgelegd. Maar ik bijt nu nog wel even een jaartje door hoor. Ja, dat ga ik zeker doen. Want volgend jaar komt mijn investering er uit.”

Vervolgens geef je je baas een hand, knik je veelbetekenend en loop je terug naar de mensen waar je mee werkt. Op naar de volgende werkdag. Op naar volgend jaar.

Door: Roland Mather