Vorig jaar dacht hij nog aan stoppen, maar bij Feyenoord is Michael Mols bezig aan zijn tweede jeugd. Door de blessure van Roy Makaay is de 37-jarige Amsterdammer de komende weken de eerste spits van de Rotterdamse club. "Of er iets veranderd is, vergeleken met toen ik 27 was? Nou, alle andere spelers zijn sneller geworden", lacht de spits, die er graag nog een jaartje aan vast wil plakken.

De scepsis was groot, toen Feyenoord afgelopen zomer bekend maakte dat het Michael Mols aangetrokken had. Wat moest de club nou met een 37-jarige spits, die dat seizoen daarvoor met ADO Den Haag gedegradeerd was uit de Eredivisie en er serieus over nadacht om een einde te maken aan zijn carrière? Feyenoord zag in Mols echter een ideale tweede of derde spits, die met zijn ervaring bovendien iets kon forceren in duels waarin het even tegen zou zitten.

De wedstrijd tegen VVV Venlo bewees eigenlijk wat Mols al wist, namelijk dat hij het niveau nog altijd prima aan kan. "Op trainingen merkte ik al dat ik niet onder deed voor de andere jongens. Wat het verschil is tussen de Michael Mols van 27 en de Michael Mols van 37? Nou, alle andere spelers zijn wat sneller geworden", lacht hij. "Conditioneel is het trouwens geen probleem, hoor. Ik werd na ruim een uur gewisseld, maar dat was meer met het oog op de bekerwedstrijd tegen NAC Breda van komende dinsdag. Ik had nog best door gekund, ik voelde me prima."

Mols geniet dus bij Feyenoord en staat dan ook open voor een langer verblijf. Zijn contract loopt af, maar hij wil er best nog een jaar aan vast plakken. Daar heeft hij met de clubleiding nog niet over gesproken, vertelt hij. "Nee, want de eerste prioriteit van de club is om een nieuwe trainer te vinden. Daarna hangt mijn toekomst natuurlijk ook van die coach af, hij moet het wel in me zien zitten. Maar zoals ik me nu voel, wil ik best nog een jaar doorgaan. Ik heb plezier en voel dat ik nog van waarde ben voor de club. Vooral dat laatste vind ik belangrijk. Want als ik er een beetje bij zou hangen, had ik er geen zin meer in gehad."

Door: Roland Mather