De tweede periode van bondscoach Ronald Koeman bij Oranje is vooralsnog allesbehalve een succes. De Nederlandse coach was de laatste tijd kritisch op onder meer enkele spelers, de supporters en journalisten. Hoewel het programma zwaar was in de eerste vier duels, moet de keuzeheer na de laatste plek in de Nations League-eindronde toch vooral ook in de spiegel kijken.  

Tijdens de eerste persconferentie terug als bondscoach sloot Koeman het 5-3-2-systeem uit. Hoewel hij als coach veel succes had met dat systeem, onder meer bij Feyenoord, wilde hij terug naar de formatie waarin hij in zijn eerste periode bij Oranje succes. Best logisch ook gezien de uitspraken van de spelers eerder al, maar de manier waarop hij het 5-3-2-systeem uitsloot, was beduidend minder handig. Het leek eerder een afrekening met zijn voorganger Louis van Gaal dan de adoratie van 4-3-3. 

Tegen Frankrijk had 5-3-2 in elk geval veel meer zekerheid gegeven dan het systeem waar de bondscoach voor koos tijdens zijn terugkeer in de dug-out bij Oranje. Een uiterst pijnlijke afstraffing was het gevolg, waarmee niet bepaald werd gewerkt aan zelfvertrouwen voor het 4-3-3-systeem. De heel vroege wissel van Ajax-middenvelder Kenneth Taylor was vooral een brevet van onvermogen aan het adres van Koeman, die de onbegrijpelijke keuze maakte om de totaal uit vorm verkerende Ajacied op te stellen.  

De keuzes van Koeman pakken sowieso niet geweldig uit. Memphis Depay deed beide interlands mee zonder enige vorm van wedstrijdritme en een langdurige spierblessure, waardoor hij de eindronde van de Nations League uiteindelijk miste, was het gevolg. Ook het selecteren van Georginio Wijnaldum riep vraagtekens op. Dat rechtsachter Jeremie Frimpong nog altijd compleet uit beeld is – hij zou perfect passen in het 5-3-2-systeem – bij Oranje, is eveneens opmerkelijk. 

En in het doel stond in de eerste interlands Jasper Cillessen bij afwezigheid van Justin Bijlow en Andries Noppert, maar de goalie behoort een ronde later niet eens meer tot het keepersgilde. Logisch gezien zijn vorm, maar had Mark Flekken niet eerder een kans moeten krijgen? Noa Lang zat er de eerste keer helemaal niet bij, maar stond tegen Italië weer op de uitstekend bezette linksbuitenpositie. Een aantal blessures en de kipkerrie-gate maakten het Koeman ook niet makkelijker, maar de keuzes fluctueren wel heel erg.  

Pijnlijke cijfers 

Koeman wil graag aanvallen met het Nederlands elftal, maar ziet dat vooral resulteren in dramatische verdedigende statistieken. De onder Koeman onbetwiste Virgil van Dijk is absoluut niet zo zeker meer als hij uitstraalt, maar ook zijn positie lijkt voor Koeman geen twijfelgeval te worden. Moet Nathan Aké niet gewoon centraal achterin? Natuurlijk was het programma met Frankrijk, Kroatië en Italië (de B-keuze) tot dusver zwaar, maar de elf tegentreffers is veel en veel te veel. Dat hij de twee tegengoals in de verlenging tegen Kroatië niet meetelde, maken de cijfers niet anders en die uitspraak was vooral zeer opmerkelijk. 

De organisatie is niet voldoende op orde bij het Nederlands elftal en daarmee moet Koeman aan de bak. De John Stones-rol van Lutsharel Geertruida is beduidend minder succesvol dan bij Feyenoord. Aanvallend lijkt Oranje alleen wat te kunnen forceren als het va banque gaat spelen in de slotfase. Zelfs tegen Gibraltar ging het uiterst moeizaam. Thijs Dallinga is een van de Nederlandse spitsen die wél scoort, maar heeft nog geen kans gekregen – ook niet in de voorselectie. 

 

Kritiek

Koeman oogt geïrriteerd in de media. Na het duel met Kroatië sprak hij tot tweemaal toe een interviewer aan. De fans in De Kuip waren in zijn ogen te rustig. Na de eerste interlandbreak viel hij sommige spelers af. Maar Koeman moet nu allereerst naar zichzelf kijken. Welke keuzes heeft hij gemaakt die goed zijn uitgepakt en welke keuzes zijn verkeerd uitgepakt? Wat moet hij veranderen om na de zomerstop met een goed gevoel de cruciale interlands in te gaan met Griekenland en Ierland. En daarbij moet hij in eerste instantie vooral eens naar zichzelf kijken.