Als je werkt voor een online magazine als FCUpdate.nl gebeurt het regelmatig dat nieuwsberichten (te) snel verdwijnen in de anonimiteit. Een halve dag, of soms zelfs een paar uur, nadat een bericht de website haalt kan het alweer naar de achtergrond zijn verdrongen door wedstrijdverslagen, berichten over bestuurlijke chaos of andere triviale dingen die het dagelijkse voetballeven vullen.

Zo ook afgelopen zondag, toen het bericht binnenkwam dat Gary Speed was overleden. Speed, de bondscoach van Wales, had een eind aan zijn leven gemaakt. Waarom, weet niemand nog. Hij was pas 42 jaar en had de avond daarvoor nog als analist zijn opwachting gemaakt op de Engelse tv. Hij praatte enthousiast en lachte.

Omdat de voetbalwereld door draait en de Eredivisie in volle gang was, moest je een paar uur later al goed zoeken om het bericht over Speed nog te vinden. Het ging vooral weer over NEC-Ajax en RKC-Feyenoord. De normale, dagelijkse dingen.

Het is dat de poging van Rafati mislukte, anders hadden we drie gevallen van zelfmoord in het voetbal in twee jaar gehad. En dat zijn alleen nog maar de gevallen die me te binnen schieten. Er zijn ongetwijfeld meer van dit soort gevallen bekend.

Zelfmoord of zelfmoordpogingen in het voetbal, we beginnen er door de recente gevallen al bijna aan te wennen. Zo erg zelfs dat pakweg RKC-Feyenoord of NEC-Ajax belangrijker gevonden wordt. Maar zo is het natuurlijk niet. Dat mensen uit de voetbalwereld blijkbaar onder zo'n grote druk staan dat de dood de beste optie is, is veel belangrijker dan welk duel, welk doelpunt, welke rode kaart of welke bestuursproblemen dan ook. Als iedereen zich dat beseft, kan er misschien iets veranderen. Meer psychische hulp, minder macho-gedrag, meer onderling begrip en respect en minder taboes. Voor Robert Enke, Babak Rafati en Gary Speed komt dat te laat, voor anderen misschien niet.

Door: Roland Mather

Twitter: @rolandmather