Owen Wijndal beleefde in het afgelopen kalenderjaar mooie momenten. Zo maakte hij indruk bij AZ en leverde dat hem zijn debuut in het Nederlands elftal op. Na zijn eerste oproep in maart werden de interlands door het coronavirus nog geschrapt en in september keek hij vanaf de bank toe, maar in oktober was het eindelijk zo ver.

"Het was fantastisch dat ik erbij zat, een week lang mocht meetrainen met de jongens", begon Wijndal in gesprek met De Telegraaf over zijn eerste interlandperiode met Oranje, begin september. "Maar ik was ook teleurgesteld. Uiteindelijk wil je gewoon debuteren in Oranje. Overigens werd ik geweldig opgevangen door de ploeg. Dat was mooi om mee te maken."

In oktober, wanneer Frank de Boer het stokje heeft overgenomen van tussenpaus Dwight Lodeweges, was het wel zo ver. Wijndal debuteerde in de oefenwedstrijd tegen Mexico, maar was niet tevreden na de 0-1 nederlaag daar. "Ik vond het verschrikkelijk dat ik toen niet de beste Owen heb kunnen laten zien. Natuurlijk was het een hoogtepunt in mijn carrière - dat moment dat ik naar het volkslied luisterde, zal ik nooit vergeten - maar ik had het grote publiek willen laten zien wie ik echt ben en wat ik kan. Niet dat het slecht ging, maar het was gewoon niet goed genoeg."

"Ik heb veel geleerd van die wedstrijd en heb mezelf goed kunnen analyseren", blikte Wijndal terug. "Nee, ik was niet zenuwachtig en ja, Corona (zijn directe tegenstander, red.) speelde goed, maar ik realiseerde me vooral dat er een paar tandjes bij moest." Een maand later liet Wijndal met basisplaatsen tegen Spanje en Bosnië-Herzegovina wel 'de beste Owen' zien. "Bij Oranje voetbal je met andere jongens om je heen, dat is gewoon wennen. Zij weten nog niet wat ik kan en ik weet nog niet exact wat hun kwaliteiten en mindere punten zijn."