Ajax had voor de thuiswedstrijd tegen Sparta Rotterdam van afgelopen zaterdag een actie bedacht: Silence Social Hate. De Amsterdammers wilden daarmee laten zien dat ze het helemaal gehad hebben met de vele hatelijke reacties die voetballers over zich heen krijgen op sociale media. Steven Berghuis sprak zich er na afloop over uit. De aanvaller zelf is vaak genoeg onderwerp van gesprek op het internet. Hugo Borst vindt het goed dat Berghuis alles negeert of dat in ieder geval probeert te doen, maar is tevens van mening dat hij ook wat vaker in de spiegel mag kijken.

Borst heeft er geen goed woord voor over voor wat er vandaag de dag allemaal op het internet wordt geschreven. “Het is bij de beesten af wat er allemaal wordt opgeschreven, hoor ik vaak. Ziekteverwensingen, racisme en dan ook nog eens de moeder, vrouw of kinderen van een speler kwetsen of schrik aanjagen”, schrijft hij in zijn column in het Algemeen Dagblad. “Het komt zelfs tot doodsbedreigingen. Zelf doe ik niet aan twitteren. Dat vreet mij te veel energie. Ik negeer alles. Net als Berghuis, begrijp ik. Wij hebben het nodige gemeen, al kan ik mezelf veel beter dan hij zichzelf.”

Berghuis stond onlangs nog in het middelpunt van de belangstelling. De Oranje-international beging in het Europa League-duel tussen Olympique Marseille en Ajax een wilde overtreding. De arbiter van dienst beoordeelde de actie van Berghuis in eerste instantie nog met geel, maar na ingrijpen van de VAR mocht hij alsnog voortijdig gaan douchen. Berghuis zelf was van mening dat het geen rood was en vroeg zich zelfs af of zijn overtreding geel waard was. Drie dagen later baarde hij opnieuw opzien in een interview door te stellen dat ‘personen met een dubbele agenda’ hem graag afschilderen als een gefrustreerde speler die vaak uit zijn slof schiet.

“Tegen hem moet ik even het volgende aanhouden: wat je zaait, is wat je oogst”, vervolgt Borst. “Voor wat hij zegt en uitdeelt, geldt hetzelfde. Laten we niet schijnheilig doen. Er gaat geen wedstrijd voorbij dat hij niet alles doet om te winnen. Berghuis is een mix van Søren Lerby, Diego Simeone en Roy Keane. Typische ontregelende middenvelders, terwijl Berghuis de creatievere verbindingsspeler lijkt.” Volgens Borst moeten we het voetballende gedeelte even vergeten. “Hij praat tegen zijn (directe) opponent. Hij drijft op conflict, rancune en emotie. Dat praten bestaat uit plagen, pesten en vernederen. Je krijgt als opponent het hele pakket, inclusief zijn misbaar en een rotschop van achteren. Ik heb de voorbije jaren heel wat tegenstanders (en zij die in de buurt stonden) gesproken: Berghuis is vaak een etterbak en kortsluiting dreigt bij het minste geringste.”

Borst ziet vergelijkingen tussen de amateurvoetballer die hij was en de speler die Berghuis nu is. Met één belangrijk verschil. “Er waren nooit camera’s aanwezig. Bij zijn optredens wel. Hij vergeet dat kennelijk. Onthullende tv-registraties met Berghuis in de hoofdrol wekken zo de ergernis van kijkers, zetten haat in werking. Dat er dan snel naar telefoon en laptop wordt gegrepen, is een teken van de tijd. Mensen kunnen niet zonder die reflex. Het is onuitroeibaar. Gewoon negeren. Precies wat Berghuis zelf zegt.” Borst vraagt zich af of je er als club wel actie tegen moet voeren. “Want anonieme reageerders zijn sneu, jaloers, het zijn de vroeg-ejaculerenden, de vrekken, de losers en de lafaards. Niet meer officieel op reageren, zo ontneem je ze voorgoed hun bestaansrecht.”