Na vijf overwinningen op rij droomde iedereen in Duitsland al hardop over de wereldtitel, maar de droom van onze Oostenburen is wreed uiteen gespat. Italië toonde zich in Dortmund sterker dan de ploeg van bondscoach Klinsmann en won volledig terecht met 2-0. Hoewel Italië de hele wedstrijd beter was, viel de beslissing pas na 118 minuten via verdediger Grosso. Invaller Del Piero strooide in blessuretijd nog meer zout in de diepe Duitse wond. 

De Duitse bondscoach Jürgen Klinsmann had voor het duel met Italië twee wijzigingen doorgevoerd in zijn basisformatie. Eén daarvan was noodgedwongen, Frings was geschorst, maar de ander was vrijwillig. Deze tweede wissel was opmerkelijk, want Klinsmann had voor de eerste keer dit toernooi Bastian Schweinsteiger uit zijn elftal gelaten. De creatieve middenvelder werd door Klinsmann op de bank gehouden, de meer ervaren Tim Borowski mocht ditmaal in de basis beginnen als linkshalf.

Ondanks het resultaat van ruim vier maanden geleden begon dan ook niet Italië, maar Duitsland als favoriet aan de halve finale in Dortmund. Deze favorietenrol was niet alleen te danken aan het goede spel van de Duitse ploeg dit toernooi, maar ook aan de locatie waar de wedstrijd gespeeld werd. Duitsland verloor immers nog nooit een wedstrijd in Dortmund. Vrijwel altijd won die Mannschaft in het Westfalen-stadion, slechts één keer hoefde de ploeg een gelijkspel toe te staan.

Italië begon dan ook vol vertrouwen aan het duel met Duisland. De ploeg startte fel en liet direct merken dat het allerminst onder de indruk was van de geweldige sfeer in Dortmund. Duitsland was de mindere ploeg en Italië kreeg via Simone Perrotta een enorme kans om de score te openen. Op aangeven van Francesco Totti kwam de middenvelder plotseling alleen voor doelman Lehmann te staan, maar hij liet de bal te ver van zijn voet springen.

Ondanks het feit dat er geen doelpunten vielen, was de eerste helft het aanzien meer dan waard. Beide ploegen legden prima voetbal op de mat en de verwachtingen voor het restant van de wedstrijd waren hoog. In de tweede helft viel het niveau echter ver terug. Italië slaagde er niet in om het niveau van de eerste helft vast te houden en het duel werd steeds rommeliger. De spanning nam zienderogen toe, maar dat kwam de wedstrijd niet ten goede.

Vooral aanvallend wist Italië niets meer te brengen. Spelmaker Francesco Totti speelde een heel zwakke wedstrijd en mede daardoor kwam Luca Toni op een eiland te staan. De spits kwam niet in het stuk voor en werd na zeventig minuten gewisseld voor Alberto Gilardino. Ook met deze spits van AC Milan in het veld bleven doelpunten echter aanvankelijk uit, waardoor er een verlenging aan te pas moest komen om de beslissing te forceren.

In het restant van de verlenging knokten beide landen voor wat ze waard waren en de wedstrijd werd plotseling weer heel aantrekkelijk. Er kwamen kansen over en weer, waarbij vooral Lukas Podolski de beslissing op zijn schoen had. De inzet van de jonge aanvaller ging via de vuisten van Buffon echter net over het Italiaanse doel. 

Toch bleef Italië de betere ploeg en ook invaller Del Piero had kunnen scoren. Zijn schot ging echter naast, waardoor een beslissende strafschoppenserie niet te ontkomen leek. Met nog anderhalve minuut op de klok besliste verdediger Grosso echter anders. Zijn schot verdween schitterend in de verrre hoek. Duitsland ging in de slotminuut met de moed der wanhoop nog op zoek naar de gelijkmaker, maar uit de tegenaanval maakte Del Piero zelfs nog 2-0.

Hierdoor kan Italië zich gaan opmaken voor de finale. Ondanks alle ellende en commotie staat het land toch voor het eerst sinds 1994 in de WK-finale en dat is een prestatie van formaat. Komende zondag mag het land proberen om, na 1934, 1938 en 1982, haar vierde wereldtitel te pakken.