Vader van Frank en Ronald de Boer stapte zelf uit het leven

Frank de Boer vertelt donderdag op Eerste Kerstdag publiekelijk over de dood van zijn vader Cees. De vader van oud-profvoetballers Frank en Ronald de Boer stapte op 14 februari 2025 zelf uit het leven.

Frank vertelt in gesprek met het Algemeen Dagblad open over de dood van zijn vader Cees in februari 2025 en over diens zelfmoordpoging een jaar eerder. Cees leed aan een depressie en probeerde in 2024 zijn eigen polsen door te snijden.

De zelfmoordpoging mislukte. “Hij dreigde er vaker mee, riep-ie bijvoorbeeld dat hij voor de trein zou gaan springen”, vertelt Frank nu. “Maar we dachten altijd: ‘Hij heeft het lef niet’. En toen lag-ie daar opeens, moederziel alleen, in de struiken. Echt, depressie is een vreselijk iets.”

Een jaar later stierf Cees alsnog, op 83-jarige leeftijd, middels euthanasie. Frank wil met zijn interview een taboe over euthanasie doorbreken. “We doen in Nederland soms nog krampachtig over euthanasie, maar het is juist iets moois. Stel dat mijn vader daadwerkelijk voor de trein was gesprongen. Dan was het leed voor ons – en mogelijk ook anderen – veel groter geweest dan nu. Als familie koesteren we het dat hij waardig is gestorven, dat hij niet een machinist een eeuwig trauma heeft bezorgd.”

Frank memoreert dat een verkeersongeval in 2018 het leven van zijn vader op zijn kop zette. Cees kreeg twee TIA’s en kwam met zijn fiets in de hand in botsing met een motorrijder. Een jarenlange periode met depressies volgde. “Of het nu het optillen van een glas drinken was of het smeren van een boterham; het begon hem steeds meer moeite te kosten”, zegt Frank over de periode na het ongeluk.

Cees dacht al vaker aan zelfmoord. “Hij wilde het mijn moeder niet aandoen, dat zij nog meer ‘last’ van hem zou krijgen”, vervolgt Frank. “Hij voelde zich te veel, gruwelde van de gedachte dat hij nóg verder achteruitging en ooit misschien wel een luier zou moeten dragen.”

“Vandaar zijn noodkreet, begin dit jaar. ‘Jongens’, zei hij, toen Ronald, Anja en ik bij hem op bezoek waren met onze partners: ‘Ik heb een schitterend leven gehad. Gun me alsjeblieft ook een mooie dood’. We antwoordden: ‘Oké, paps. Als jij niet meer wil leven, dan zoeken we een oplossing’. We móesten onze vader uit zijn lijden verlossen. Dat gevoel hadden we heel sterk. Hij was een tikkende tijdbom.”

“Het vooruitzicht om dood te gaan, gaf hem duidelijk rust. We hebben hem jaren niet zo ontspannen gezien als in die paar weken voor zijn overlijden. Met dank aan die geweldige medici, die hem en ons zo goed hebben begeleid, leek hij weer op de vrolijke vader die hij altijd is geweest”, gaat Frank verder. “We zullen tijdens de feestdagen zeker een traantje wegpinken nu hij er voor het eerst niet bij is, we missen hem enorm. Maar de waardigheid waarop hij mocht sterven overheerst bij ons. Het was gewoon klaar. Paps wilde niet meer. Na een lang, prachtig en liefdevol leven was de koek op.”