Lang leek de WK-finale uit te lopen in dé avond van Zinedine Zidane, maar de droom van de Franse middenvelder om zijn loopbaan af te sluiten met een wereldtitel liep uit op een nachtmerrie. Frankrijk domineerde een groot deel van de wedstrijd tegen Italië, maar na een onbegrijpelijke overtreding van Zidane ging het alsnog fout. Zidane kreeg rood en Italië won het meeslepende duel uiteindelijk na strafschoppen.

Exact een maand nadat Duitsland en Costa Rica in München de eerste bal aan het rollen brachten, traden Italië en Frankrijk in Berlijn aan voor het sluitstuk van het toernooi. Dat Italië deze eindstrijd bereikt had, was geen al te grote verrassing. Het land had immers in de maanden voorafgaand aan het WK al veel indruk gemaakt met ruime overwinningen op onder meer Nederland (3-1) en Duitsland (4-1).

Aan de kwaliteit van het Italiaanse elftal twijfelde niemand, maar het omkoopschandaal en de zelfmoordpoging van oud-international Pessotto zorgde er voor dat de spelers ook op mentaal gebied het beste in zichzelf naar boven moesten halen. In Italië gebeurde van alles, maar de 23 spelers van bondscoach Lippi moesten in Duitsland het hoofd koel houden. Dat lukte glansrijk. De ploeg groeide naar elkaar toe en dankzij een fantastische defensie en voldoende creativiteit en doeltreffendheid bereikte Italië de finale.

Dat naast Italië ook Frankrijk in de finale stond, was een grotere verrassing. Na gelijke spelen tegen Zwitserland en Zuid Korea leek de ploeg uitgeteld, maar Frankrijk herpakte zich. Aan de hand van twee van de meest bekritiseerde spelers, Zidane en Vieira, vond het elftal langzaam maar zeker haar ritme. Tegen Spanje balanceerde de ploeg nog op de rand van de afgrond, maar toen die horde eenmaal overleefd was kwam de Franse machine op stoom. Brazilië en Portugal werden aan de zegekar gebonden, waardoor de ploeg voor de tweede keer sinds 1998 in een WK-finale staat.

Ondanks deze wederopstanding begon Frankrijk niet als uitgesproken favoriet aan de finale, maar dat leek de ploeg van trainer Raymond Domenech niet te deren. Sterker nog, de Haantjes kenden een droomstart. Hierbij werd de ploeg een handje geholpen door arbiter Elizondo. De Argentijn, de eerste leidsman ooit die zowel het openingsduel als de finale van een WK fluit, legde de bal op de stip na een val van Florent Malouda. De aanvaller werd hierbij weliswaar aangeraakt door Marco Materazzi, maar een strafschop was een te zware straf.

Net zoals in de halve finale tegen Portugal meldde Zinedine Zidane zich voor het buitenkansje. De Fransman, die na dit duel een punt achter zijn loopbaan zet, had voor deze strafschop iets bijzonders in gedachten. Hij wilde de bal subtiel rechterdoor lobben, maar dat ging bijna fout. Tot opluchting van Zidane, en heel Frankrijk, belandde de bal via de lat echter nét achter de doellijn.

Hoewel het doelpunt van Frankrijk binnen zeven minuten viel, was het niet het snelste doelpunt ooit in een WK-finale. Het record hiervan is nog altijd in handen van Johan Neeskens, die in de finale van 1974 nog enkele minuten eerder scoorde dan Zidane nu. Destijds bleek het vroege doelpunt van Neeskens niet genoeg voor de zege en ook ditmaal bleek de treffer geen garantie voor succes. Ruim tien minuten na de goal van Zidane was het immers alweer gelijk. Uitgerekend Marco Materazzi, de man die de strafschop veroorzaakte, tekende voor de 1-1. De verdediger kopte een hoekschop van Pirlo fraai achter doelman Barthez.

Dat dit doelpunt tot stand kwam uit een corner, bleek geen toeval. Ook de volgende twee Italiaanse corners zorgden voor veel gevaar. Nadat eerst opnieuw het hoofd van Materazzi gevonden werd, zorgde Luca Toni uit een volgende corner bijna voor de 2-1. Zijn kopbal spatte echter uiteen op de lat boven Barthez. Afgezien van deze momenten stond de eerste helft niet bol van de actie. Frankrijk was de mindere, maar Italië slaagde er niet in om veel kansen te creëren. Alleen Toni kreeg een kans, maar zijn inzet werd net op tijd geblokt door Gallas.

Met de 1-1 op het scorebord maakten beide ploegen er in de tweede helft een geweldig gevecht van. Het spel golfde, in tegenstelling tot in het eerste bedrijf, continu op en neer. Frankrijk was het eerste kwartier na rust na betere ploeg, maar Italië kwam er af en toe levensgevaarlijk uit. Luca Toni leek zelfs de 2-1 binnen te koppen, maar zijn treffer werd (terecht) afgekeurd wegens buitenspel. Aan de andere kant van het veld was de grootste kans voor Thierry Henry, maar zijn schot werd knap gepareerd door Gianluigi Buffon.

Ondanks het feit dat de Italiaanse bondscoach Marcello Lippi met drie wissels het tij probeerde te keren, bleef Frankrijk in de tweede helft het spel dicteren. Vooral in de slotfase van de reguliere speeltijd drong de ploeg de Italianen ver terug, maar het felbegeerde doelpunt bleef uit. Evenals in de finale van het EK 2000 waren negentig minuten voor Italië en Frankrijk niet genoeg om een beslissing te forceren.

Destijds zorgde David Trezeguet in verlenging voor de beslissing en met die herinnering in het achterhoofd bracht bondscoach Domenech de spits van Juventus ook ditmaal in het veld. Mede dankzij de komst van Trezeguet bleef Frankrijk de regie van de wedstrijd ook in verlenging stevig in handen houden. Een Frans doelpunt hing in de lucht en het was ook Buffon te danken dat de treffer uitbleef. De sluitpost slaagde er met een geweldige reflex in om een kopstoot van Zinedine Zidane over te tikken.

{image[245816][right-half][wereldbeker]}Met deze redding voorkwam Buffon dat Zidane zijn loopbaan op de mooist mogelijke manier af zou sluiten. Een afscheid als held hing in de lucht, maar het werd een afscheid als schlemiel. In de tweede helft van de verlenging was er plotseling kortsluiting in het hoofd van de middenvelder en hij plantte zijn hoofd vol tegen de borst van Marco Materazzi. Scheidsrechter Elizondo had geen keus en moest Zidane in zijn laatste duel met rood naar de kant sturen.

Deze rode kaart zorgde voor een bizarre wending in de wedstrijd. Frankrijk leek op het punt te staan om het duel te beslissen, maar zonder haar zonnekoning slaagde Frankrijk er niet meer in om een beslissing te forceren. Strafschoppen moesten de beslissing brengen en voor het eerst in de WK-historie trok Italië hierbij aan het langste eind. 

Uitgerekend David Trezeguet, de man die erin kwam om de ban te breken, mistte. Voor Italië, de ploeg die alle vijf haar strafschoppen wél benutte, was de vierde wereldtitel daarmee een feit. Na 1934, 1938 en 1982 is Italië opnieuw het beste voetballand ter wereld.